Shot Guns

ปืนลูกซองคือปืนที่มักออกแบบให้ยิงจากไหล่

ปืนลูกซอง (หรือเรียกอีกอย่างว่าปืนกระจายและปืนพริกไทย หรือในอดีตเรียกว่าชิ้นส่วนสัตว์ปีก) เป็นอาวุธปืนที่ปกติได้รับการออกแบบให้ยิงจากไหล่ ซึ่งใช้พลังงานของกระสุนคงที่ในการยิงเม็ดทรงกลมขนาดเล็กจำนวนหนึ่งเรียกว่ากระสุน หรือกระสุนปืนแข็งที่เรียกว่าทาก ปืนลูกซองมีหลายขนาด ตั้งแต่รูเจาะ 5.5 มม. (.22 นิ้ว) จนถึงรูเจาะ 5 ซม. (2 นิ้ว) และมีกลไกการทำงานของอาวุธปืนหลายประเภท เช่น การบรรจุก้น ปืนลำกล้องเดี่ยว ปืนคู่หรือปืนผสม , ปั๊มแอคชั่น, โบลต์- และคันบังคับ, กึ่งอัตโนมัติ และแม้กระทั่งรุ่นอัตโนมัติเต็มรูปแบบ

โดยทั่วไปปืนลูกซองจะเป็นอาวุธปืนประเภทสมูทบอร์ ซึ่งหมายความว่าด้านในลำกล้องไม่มีปืนไรเฟิล อาวุธปืนกระบอกเรียบก่อนหน้านี้ เช่น ปืนคาบศิลา ถูกนำมาใช้กันอย่างแพร่หลายในกองทัพในศตวรรษที่ 18 ปืนลูกซองซึ่งเป็นบรรพบุรุษโดยตรงของปืนลูกซอง ถูกใช้ในบทบาทต่างๆ ที่คล้ายกัน ตั้งแต่การป้องกันตัวไปจนถึงการควบคุมจลาจล มันมักจะถูกใช้โดยกองทหารม้าเนื่องจากโดยทั่วไปมีความยาวน้อยกว่าและใช้งานง่าย เช่นเดียวกับโค้ชที่มีพลังมหาศาล อย่างไรก็ตาม ในศตวรรษที่ 19 อาวุธเหล่านี้ส่วนใหญ่ถูกแทนที่ด้วยปืนไรเฟิลบรรจุกระสุนในสนามรบ ซึ่งมีความแม่นยำมากกว่าในระยะไกล คุณค่าทางทหารของปืนลูกซองถูกค้นพบอีกครั้งในสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง เมื่อกองทัพอเมริกันใช้ปืนลูกซองแบบปั๊มแอคชั่นขนาด 12 เกจในการสู้รบในสนามเพลาะระยะประชิดเพื่อให้ได้ผลดีเยี่ยม ตั้งแต่นั้นมา ได้มีการนำไปใช้ในบทบาทต่างๆ มากมายในการใช้งานด้านพลเรือน การบังคับใช้กฎหมาย และการทหาร

เม็ดกระสุนจากปืนลูกซองกระจายเมื่อออกจากลำกล้อง และพลังของประจุการเผาไหม้จะถูกแบ่งให้กับเม็ดกระสุน ซึ่งหมายความว่าพลังงานของกระสุนนัดใดนัดหนึ่งค่อนข้างต่ำ ในบริบทของการล่าสัตว์ สิ่งนี้ทำให้ปืนลูกซองมีประโยชน์ในการล่านกและเกมเล็กๆ อื่นๆ เป็นหลัก อย่างไรก็ตาม ในบริบททางการทหารหรือการบังคับใช้กฎหมาย กระสุนปืนจำนวนมากทำให้ปืนลูกซองมีประโยชน์เป็นอาวุธต่อสู้ระยะประชิดหรืออาวุธป้องกัน ปืนลูกซองยังใช้สำหรับกีฬายิงเป้า เช่น เป้าบิน กับดัก และดินเหนียวสำหรับเล่นกีฬา สิ่งเหล่านี้เกี่ยวข้องกับการยิงแผ่นดินเหนียวหรือที่เรียกว่านกพิราบดินเหนียว ซึ่งถูกโยนด้วยวิธีต่างๆ

โดยทั่วไปการใช้ปืนลูกซองจะโจมตีเป้าหมายขนาดเล็กและ/หรือเคลื่อนที่เร็ว ซึ่งมักยิงขณะอยู่ในอากาศ การกระจายกระสุนทำให้ผู้ใช้สามารถเล็งปืนลูกซองเข้าใกล้เป้าหมาย แทนที่จะต้องเล็งอย่างแม่นยำเหมือนกับในกรณีของกระสุนนัดเดียว ข้อเสียของการยิงคือระยะที่จำกัดและการเจาะกระสุนที่จำกัด ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมปืนลูกซองจึงถูกใช้ในระยะใกล้ และโดยทั่วไปจะโจมตีเป้าหมายที่เล็กกว่า ขนาดกระสุนที่ใหญ่ขึ้น ขึ้นอยู่กับกรณีที่รุนแรงของกระสุนกระสุนนัดเดียว ส่งผลให้การเจาะเกราะเพิ่มขึ้น แต่ค่าใช้จ่ายของกระสุนปืนน้อยลงและความน่าจะเป็นในการชนเป้าหมายลดลง

นอกเหนือจากการใช้งานทั่วไปกับเป้าหมายขนาดเล็กที่เคลื่อนที่เร็วแล้ว ปืนลูกซองยังมีข้อดีหลายประการเมื่อใช้กับเป้าหมายที่อยู่นิ่ง ประการแรก มันมีพลังหยุดมหาศาลในระยะสั้น มากกว่าปืนพกและปืนไรเฟิลเกือบทั้งหมด แม้ว่าหลายคนเชื่อว่าปืนลูกซองเป็นอาวุธปืนที่ยอดเยี่ยมสำหรับมือปืนที่ไม่มีประสบการณ์ แต่ความจริงก็คือในระยะใกล้ การกระจายกระสุนไม่ได้กว้างมากนัก และยังจำเป็นต้องมีความสามารถในการเล็งอีกด้วย กระสุนป้องกันตัวเองโดยทั่วไปประกอบด้วยเม็ดตะกั่วขนาดใหญ่ 8-27 เม็ด ส่งผลให้มีบาดแผลมากมายในเป้าหมาย นอกจากนี้ ไม่เหมือนกับกระสุนปืนไรเฟิลที่หุ้มเกราะเต็มเม็ดกระสุนแต่ละเม็ดมีโอกาสน้อยที่จะทะลุกำแพงและโดนคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ หน่วยงานบังคับใช้กฎหมายชื่นชอบเนื่องจากมีการเจาะต่ำและมีกำลังหยุดสูง